1/4 Triatlon Retie

Afgelopen zondag stond ik aan de start van mijn laatste voorbereidingswedstrijd op de IM Maastricht. Na een aantal stevige trainingsweken was ik er toch op gebrand om met een goede uitslag en dito gevoel de laatste weken in te gaan.

Afgelopen week heb ik een enorm grote blein opgelopen die nog steeds pijnlijk is. IK heb deze door de kiné goed laten inpakken om toch nog zo goed mogelijk te kunnen racen.

Zowel in de auto onderweg als voor de start werden we getrakteerd op open hemelsluizen die onder de atleten de twijfel liet bestaan of het zwemmen nog zou doorgaan. Ik vertrok dan toch maar met mijn zwempak naar de start en eens de fiets klaarstond zagen mijn handen letterlijk blauw van de kou. De goestingfactor was al lichtjes gedaald en ik had voor mezelf uitgemaakt om geen onnodige risico’s te nemen op de fiets vooral dan.

Tijdens het zwemonderdeel kreeg ik al snel een elleboog in het gezicht en moest ik even stoppen om mijn zwembril goed te steken. Door de blein heb ik afgelopen week niet kunnen zwemmen en had ik nu ook geen supergevoel in het water maar ik kwam toch nog redelijk uit het water (als ongeveer 15e). Na een mindere wissel vertrok ik op de fiets voor mijn inhaalrace.

Tot mijn verbazing was het weer een pak beter geworden en bleek het wegdek droog. Ik besloot al snel om er meteen stevig in te vliegen. Ik maakte meteen 1 plaats goed en kon mijn snelheid constant rond de 40km/h houden. Ik haalde veel vrouwen in (die 10′ vroeger gestart waren) maar mannen kreeg ik nooit in het vizier.. Tot op het einde van ronde 1. EINDELIJK kon ik een man inhalen en ik bleef hetzelfde tempo aanhouden. In de loop van ronde 2 maakte ik nog een 4-tal plaatsen goed zodat ik als 10e aan het lopen kon beginnen. Dat zat al goed aangezien ik met een top10-ambitie aan deze wedstrijd gestart was.

Het lastigste gedeelte kwam er nu aan door de blein. In de 1e kilometer was dit ook écht lastig en moest ik op de tanden bijten. Ik zag wel dat ik die kilometer op 3’24” passeerde en ook het looptempo zat dus goed. Nadien veronderstel ik dat de adrenaline als pijnstiller werkte en ik wou deze 10km afwerken zonder boven de 3’30” te komen. Dit is me ook gelukt en mede daardoor maakte ik nog een 3-tal plaatsen goed en kon ik als 7de tevreden over de finish komen. Ik was enorm opgelucht in dit behoorlijke deelnemersveld met een 7e plaats naar huis te kunnen gaan.

Traditiegetrouw moeten er in deze laatste alinea een aantal mensen bedankt worden. In de eerste plaats mijn ouders die in dit hondenweer er weer een lange dag hebben opzitten aan mijn zijde. Verder alle digitale supporters, Nathalie die wel eens onder de trainingsarbeid moet lijden, Katrien Decru voor de topfoto’s, …

5 wedstrijden gedaan, 5 weken te gaan voor mijn Ironman Maastricht. Nu komt het echt kort bij. Ik zal er nog 5 weken keihard voor gaan en hoop dat op 31 juli alles goed komt daar in NL.. Als ik er aan denk gaat mijn hartslag nu al omhoog. Door de zomervakantie kan ik me er nu echt even volledig op focussen om nadien een vakantie in te gaan.. See you @IRONMAN MAASTRICHT 2016