BK cross duathlon Retie

Deze wedstrijd stond met stip in mijn wedstrijdplanning. Ik wilde graag tonen dat mijn overwinning in Etten-Leur (nl) van enkele weken geleden geen toevalstreffer was. Ik had een prima voorbereiding en een goede week achter de rug richting het BK. Ik zakte deze voormiddag tijdig af om naar Retie om het parcours alvast te verkennen. Ik hoopte op een lastiger fiets parcours dan in Geel 2 jaar terug. Mijn ambitie was om eens alles of niets te proberen om zo een mooi resultaat te halen.

Er stond echt een indrukwekkend deelnemersveld aan de start, een plaats in de top 10 zou prachtig zijn maar heel erg moeilijk. Bij het afroepen van de verschillende namen mocht ik zelfs niet mee op de 1ste startlijn. Geen probleem, het was dan aan mij om te bewijzen dat ik dit wel waard ben. Ik liep mee in de kopgroep en dat ging hard. Ik had geluk dat er geen versnellingen werden geplaatst en dat ik netjes in de kopgroep de wisselzone in kon duiken. Dit had ik op voorhand gehoopt maar eenvoudig was dit zeker niet.

Eens op de mountainbike kon ik naar voor fietsen en de omvangrijke kopgroep van 12 dunde stilletjes uit. Het afwisselende parcours van rechte dreven met veel wind en leuke op en af gaande single trails nodigde niet uit om alleen te rijden. Ploegmaats Seppe Odyen en Kris Coddens bepaalden het tempo van de wedstrijd en reden enorm hard. Ondertussen schoten we nog met 6 over en kon ik goed volgen. Wanneer Bart Borghs onderuit ging, slaagden Seppe en Kris erin om weg te rijden. Rob Woestenborghs maande me aan om het gat mee dicht te rijden. Ik ging vol door want wilde ook terug komen bij Seppe en Kris. Toen we op 50 meter van hen kwamen, plaatste Rob een stevige overname beurt of demarage (?). Gelukkig kon ik nog terug komen op adrenaline. Ik zat in een ideale positie, tot het moment dat ik ten val kwam door een gedubbelde renner. Hierdoor moest ik de kopgroep lossen en kwam 4e (op een 15 sec na Seppe, Rob en Kris) de wisselzone in.

Ik liep niet snel genoeg om dat gat te kunnen dichten en in mijn zog zaten dan nog eens 2 sterke lopers, Bart Borghs en Glenn Laureins. Ik liep een deftig tempo maar kon niet terug tot de anderen komen. Bart en Glenn staken mij in de laatste kilometers nog voorbij.